Voor Corona was het anders, maar tegenwoordig ga ik niet meer zo graag naar de supermarkt. Ik sjees er doorheen en probeer zo snel mogelijk mijn karretje met noodzakelijke boodschappen te vullen. Niet omdat ik denk dat ik er gevaar loop of bang ben voor het virus maar vanwege alle ogen.
Ogen boven mondkapjes van mensen die vinden dat degenen zonder mondkapje zich onverantwoordelijk gedragen. En ogen van mensen zonder mondkapje die vinden dat degenen met mondkapje geen afstand houden. In beide gevallen voel ik ongemak, irritatie en frustratie. En daar ga ik liever bij weg.
Het is een illusie om te denken dat deze gevoelens ons pad niet zullen kruisen. Alleen is de mens van nature geneigd om ‘negatieve’ gevoelens te vermijden. Niet voor niets ‘vechten we tegen onze tranen’, ‘kiezen we het hazenpad’ en zijn we soms ‘met stomheid geslagen’. Allemaal reacties uit het oudste gedeelte van ons brein, het reptielenbrein.
Toch hebben onplezierige gevoelens ook een belangrijke functie. Ze geven ons richting en brengen onze behoeftes in beeld. Daarom is het belangrijk dat we ze doorvoelen en leren verdragen. De kwetsbaarheid ervan omarmen zodat we de waardevolle betekenissen erin kunnen herkennen.
Dat kan door er over te praten en te ontdekken welke mooie en minder mooie verhalen we onszelf en anderen vertellen. Ook in de supermarkt. Want dan pas voel je dat tussen alle frustratie en irritatie, het nog altijd gaat om de verbinding van mens tot mens. Ook op 1,5 meter afstand. Met en zonder mondkapje. Daarvoor hebben we toch wel… een OGENBLIK geduld? Alsjeblieft!
In mijn praktijk help ik je om te gaan met onplezierige, terugkerende gevoelens en ingrijpende levensgebeurtenissen zodat je meer balans, rust, ontspanning en plezier kunt ervaren in je leven.