Dat er iets is na de dood was voor mij wel duidelijk. Maar hoe dat 'iets' er uit zou zien was wel het laatste waar ik bij stil stond. Ik was bezig met organiseren en creëren. Met klanten en gasten, eten en drinken, techniek en sfeer maar niet met zoiets als energie en het leven na dit leven.
Hoe kan dit?
Als nuchtere eventmanager deed ik totaal onverwachts een bijzondere spirituele ervaring op. Op een gewone, doordeweekse dag kreeg ik via een vooraanstaand medium een boodschap en een zeer treffende beschrijving van een dierbare vriendin die was overleden tijdens mijn studententijd.
Mijn verbazing was enorm en mijn nieuwsgierigheid gewekt. Hoe was dit mogelijk? Hoe kon zij dit weten? Stond hiervan iets op Facebook? Kende ze mij misschien stiekem? Had iemand haar iets ingefluisterd?
Sceptisch als ik was, ging ik me afvragen hoe deze vorm van communicatie mogelijk was. Ik ging op onderzoek uit en moest hoe dan ook zelf ervaren hoe dit in elkaar zat. In het kader van wie niet waagt, wie niet wint, besloot ik mij in te schrijven voor een training intuïtieve ontwikkeling. Verwonderd was ik toen ik zelf ook in staat bleek om de energie van een ander aan te voelen en om contact te maken met overleden dierbaren. Mijn hele leven heb ik veel intuïtief aangevoeld. Zie ik hier een verband?
Etiket plakken
Mijn niet te stoppen honger naar meer informatie, meer bewijs en meer ervaring maakte dat ik besloot om de driejarige geregistreerde beroepsopleiding tot medium te volgen. Gewoon voor de ontspanning en rust die het mij bracht in mijn hectische bestaan. De heling, troost, kracht en inspiratie die de tientallen consulten brachten, waren voor mij een enorme aanmoediging om er mee door te gaan.
Maar om hier nu open en eerlijk over te zijn, dat is toch nog een hele andere vraag. Want tja, mediums…die voorspellen toch de toekomst, hebben blauwe jurken, staan niet met beide benen op de grond en zeggen altijd wel iets algemeens dat klopt. Welk etiket zouden mensen op mij dan wel niet plakken? Toch wist ik gevoelsmatig dat ik de juiste weg was ingeslagen.
Een duwtje in de rug
Voorzichtig durfde ik hier in kleine kring open over te zijn. Uit mijn gesprekken bleek dat er veel meer mensen geïnteresseerd waren in spiritualiteit dan ik dacht. Maar om dit nu de ether in te slingeren, nee dat is toch echt een brug te ver. Jarenlang vochten verstand en gevoel om de aandacht. De overgang naar een nieuwe realiteit ging gepaard met afscheid nemen, rouw, verwarring en onrust.
En toen werd het 5 mei 2019…. Bevrijdingsdag. Een dag waarin al jaren wordt opgeroepen om te zeggen wat je denkt, om te voelen wat je voelt en te zijn wie je bent. Een duwtje in de rug? Jazeker!
Nee, ik heb geen blauwe jurk. Nou ja, eh, wel een blauwe blouse. Een hele mooie.
Ik zeg: praktijk geopend!